Hinkelen

Hinkelen

op het pad voor voetgangers langs het kanaal
zag ik een wat oudere man voortstappen.
hij deed dat op een eigenaardige manier:

wanneer hij zijn linkerbeen verplaatste
hief hij dat telkens op, zoals je dat doet bij
hinkelen, dat voor hem al lang geleden is.

Op zijn rechterbeen hinkte hij langs het water
en keek niet naar de overkant waar men graan
loste uit een zwaar geladen duwboot.

wanneer hij zijn linkerbeen verplaatste
hief hij dat telkens op, zoals je dat doet bij
hinkelen, dat nu werkelijkheid geworden is.

Op zijn rechterbeen hinkte hij langs de stroom
hij keek verder naar de brug over het kanaal
die wilde hij, al hinkelend bereiken.

wanneer hij zijn linkerbeen verplaatste
hief hij dat telkens op, zoals je dat doet bij
hinkelen, dat nu een kwelling geworden is.
 
Terwijl ik hem langzaam voorbijreed zag ik dat
hij kleiner werd, in mijn achteruitkijkspiegel.
Hij droeg nu een korte broek, zoals in zijn jeugd.

2 geesten en een sterveling

beeld: Cees Rogge, genaamd: 2 geesten en een sterveling


2 geesten en een sterveling

de geesten waren (zoals altijd) bleek
hun kartonnen gezichten zweefden rond mij
mij - de sterveling - die alleen was in dit huis.

ook was het nacht, zoals dat past bij geesten.
het was stil, totdat er een geklop klonk, een
grote bruine beer dook op bij de achterdeur.

hij gromde, kennelijk had hij honger.
ik deed de deur op slot, maar even later
verscheen hij aan de zijdeur, opnieuw grommend.

ik werd een bange sterveling en probeerde
hard trommelend op de deur hem te verjagen
de bruine beer deinsde terug voor het lawaai.

de witte geesten gleden bij mij vandaan.
ik wiste het koude zweet van mijn voorhoofd
bij het ontwaken in de duisternis van mijn sterfkamer.