Op het perron stond iemand met een stopbord,
een spiegelei dat in de kern zwart was geschilderd.
Het treinkaartje was opgesierd met een vage foto
van een oudere lachende blondine met teveel oogschaduw
waardoor het gaatjes in haar hoofd leken.
Hij liep naar de treinbestuurder.
Maar die was er niet, zijn plek was leeg,
er was alleen maar apparatuur met lampjes.
Hij zat in een gerobotiseerde trein,
die voortjoeg over een pad naast de rails.
De trein ontspoorde, de man deinsde achteruit,
beducht voor rondvliegende stukken en brokken.
Hij ontsnapte uit de coupé, er klonk melancholiek gezang:
"Oh conducteur gaat deze trein nog terug,
ik heb pijn in mijn hoofd en pijn in mijn rug,
gaat deze trein nog wel terug…"
De man liep het bos in, rondom hem donkerde het,
hij zocht in het woud naar het geluid van het zingen,
maar de weemoedige stem zweeg, naar het leek voorgoed.
hij zocht in het woud naar het geluid van het zingen,
maar de weemoedige stem zweeg, naar het leek voorgoed.
