GIJ 69
in een hevige zomerwind beweegt
de rood-groene boei met de belettering GIJ 69
langzaam passeert hij haar in een trein
zij kijken elkaar aan en denken hetzelfde:
straks is hij negenenzestig en misschien
al weggevaagd in de spelonken van de tijd
nu komt hij nog langs en kijkt op mij neer
maar later worden de kaarten geschud
valt hij af terwijl GIJ 69 blijft dobberen
in het smeltwater van de rivier
die zich een weg baant door de landen
langs de oude Hanzesteden
GIJ 69 is een vorm die zich lijkt te verplaatsen
maar altijd op dezelfde plek blijft liggen
zo is het ook met de ogen die in dit
bewustzijn vast zijn gaan zitten
kijkend naar de eeuwige toekomst.
