Achterhoekse treinen

Achterhoekse treinen

op het aardappel perceel van Lieftink
stond ik ondergronds te kijken
naar Achterhoekse treinen
die in een file stonden:
blauw en geel en soms donkerrood
en dan plotseling weer doorreden
ik sloop door de ruimte
achter de controleur langs
kwam wat later boven de grond
waar ik uitkeek op het einde
van het station: een hoge ruimte
met veel glas en rookkanalen
in de weerspiegeling stond
een grote fabriek uit Eindhoven
die een vreemd geluid maakte
daar maakten ze die treinen, lange
vehikels met passagiers erin
allemaal Achterhoekers
hun monden stonden allemaal
scheef alsof ze iets zeiden
dat alleen een Achterhoeker
verstaan kan: een knauwende zin.

Noordink

Noordink

sloeg de Ruurloseweg af,
richting Noordink
een wit bord met zwarte letters
wat hier een gehucht betekent
maakte een proefrit langs een oude schuur
met een rood pannendak bijna tot de grond
zag een erf waar een oude langharige man stond
dat was Wim Ruesink van het ‘Laege Dak’
volgens de garagehouder
een simpele ziel die zich kapot werkte
op de boerderij van zijn vader
die altijd klompen droeg, ook in de auto
waardoor hij elk jaar een nieuwe
koppeling moest laten monteren
op de vraag van de garagist of hij ook
pantoffels had in plaats van klompen
antwoordde hij met een grauwe snauw
waar hij zich mee bemoeide
zo verging het 'Wimken' Ruesink
een simpele ziel die werkte voor niks
op de boerderij van zijn vader
een brute man uit het gehucht
Noordink.

Eindexamen voor dichters

Eindexamen voor dichters

het speelde zich af in een
trapeziumvormige ruimte, ik
liep naar waar het nauw was
(in de scherpste hoek)
tegenover mij zat een examinator
tussen een rij welwillende mannen
(waarom zijn het altijd mannen)
mij werd een vraag gesteld over een rij planten
of ik die zo secuur mogelijk wilde knippen
ik deed het en keek er langs
het was niet secuur geknipt…
Piet Gerbrandy keek er ook naar en
zei dat het geen ‘Gerbrandy’ was
toen knipte ik nog eens
ik merkte op dat er een typische
‘Gerbrandytak’ groeide:
180 graden in de omgekeerde richting.
kreeg een kop met koffie of was het chocomel
probeerde het werkstuk dat dik en zwaar was
geworden in te leveren, dat ging niet:
ze namen geen eindexamenwerkstukken in.
intussen had ik ook het boekomslag bewerkt
op de computer, het zag er wel charmant uit.
naast mij dook iemand op met een doos boeken,
die werd ook geweigerd omdat ze te oud waren.
Boeije Jansen, de voomalige boekwinkel eigenaar
kwam kijken naar mijn werkstuk en toen slaagde ik:
eindelijk een examen dat ik met plezier gedaan had!