Trein ongeluk

Trein ongeluk

God zag dat het niet goed was,
maar hij verveelde zich die dag, hij
lette niet goed op.

Nu zag hij vanaf de hoogte die hij
beklommen had de situatie: het treinstel
had zich geboord in een ander stel.

Het jammeren van de gewonde passagiers,
het harde kraken van het metaal,
het gieren van de haperende remmen.

Dit alles gebeurde in een Oostenrijks dal
waar de lijnbus naar Hinterbichel stilstond
met ontzet kijkende passagiers.

Hij (God) maakte een schets van deze afstand
op een kladbloc van goedkope makelij
het was tenslotte maar een ongeluk.

Verveelde zich die dag,
lette niet goed op, zittend in
de lijnbus 57 naar Hinterbichel.

Cha Cha Cha

Cha Cha Cha

ongeschoren maakte ik haar het hof
zij lachte met haar beminnelijke mond
ik pakte haar om het bekraste middel

leidde haar in mijn cha-cha-cha,
die ook de hare was: cha-cha-cha
(een, twee, drie, cha-cha-cha, een, twee, drie)

wij dansten door tot diep in
de gearceerde, zwarte nacht
onze hielen maakten het geluid: cha-cha-cha

waanden ons op Cuba in de jaren vijftig
in een zwoele nacht met de hoge hakken
van een bliksemschichtige vrouw:

(een, twee, drie, cha-cha-cha, een, twee, drie)
(een, twee, drie, cha-cha-cha, een, twee, drie)

cha-cha-cha.

De Rode Kardinaal

De Rode Kardinaal

lang voordat een kunstenaar
uit de 'Lage Landen' zijn portret maakte
in een heftig bewogen penseelstreek
stapte de Rode Kardinaal in zijn kamer
rond in 1622 als staatssecretaris vol idealen.

hoewel hij zwak en ziekelijk was
stond hij toch op de barricaden
bij het Beleg van La Rochelle
in de strijd tussen het leger van
Lodewijk XIII en dat der
protestante Hugenoten.

vergezeld van zijn tamme
Rode Kardinaal, een vogel die
op zijn schouder een vloeiende
fluitende zang maakte:
ffwwiieeet, ffwwiieeet,
pjjuuuiaang, pjjuuuiaang,
gereproduceerd in zijn krant
de Gazette de France, genoemd
naar het Italiaans voor gazza,
een Euraziatische ekster.

Zijn Snor

Zijn Snor

Vaak keek hij naar zijn doodsbeeld
Zijn Snor die vertikaal stond
op de papierliniëring

Strepen in zijn halsstreek die aan
verhanging deden denken

De morsige Zwarte accenten en de
toevallige plekken op zijn Doodsgezicht
die de gesloten ogen vormden

Zijn Snor die in de loop der jaren
afgeslankt was van breed naar smal

Zo als bij zijn opa van moederskant
van wie nog een woordenloos filmpje
in grijswaarden bestaat, met Zijn Snor.

Fluitekruid

Fluitekruid

bij een fietstocht kwam ik
aan weerszijden van het geteerde
pad het fluitekruid tegen
hoger dan ik het ooit gezien had

na de sierlijke bocht om de eik
raakte ik het kruid steeds aan
in mijn herinnering kwam het
gefloten deuntje terug:

fluitekruidfietstocht, fluitekruidfietstocht,

het duurde honderden meters
toen was het plotseling voorbij,
zeeg ik neer op een scheve bank
scheef keek ik naar de horizon

ik verbeeldde me dat zij ook
een beetje uit het lood was
mogelijk was dit een gevolg
van het zwaar ontluikende fluitekruid

dat de planeet deed overhellen
ik leed aan de schoonheid van het kruid
het moest er maar niet meer zijn in
het volgende seizoen in mei.

Zweefvliegen

Zweefvliegen

boven mij zwierden, met de klok mee
een zweefvliegtuig, eerst éen, toen twee
vervolgens drie en toen nog een vierde

ze maakten steeds dezelfde cirkels
met de thermiek mee, waarbij hun
vleugels schitterden, daarna verflauwden

ze tegen een helblauwe lentelucht eind mei,
draaiden, kwamen steeds dichterbij
het leek wel een ode, aan wie?

toen kwam het toppunt: boven hun
doorkruiste een lijnvliegtuig hun circulum
het vloog van zuidoost naar noordwest

toen zij met zwieren gestopt waren
en van noordoost naar zuidwest vlogen
met hun vleugels die ook aan het einde

een kromming hadden zoals gewone vliegtuigen
voor meer efficiency in de luchtstromen
of ten behoeve van iemand die dit zag.