Hinkelen

Hinkelen

op het pad voor voetgangers langs het kanaal
zag ik een wat oudere man voortstappen.
hij deed dat op een eigenaardige manier:

wanneer hij zijn linkerbeen verplaatste
hief hij dat telkens op, zoals je dat doet bij
hinkelen, dat voor hem al lang geleden is.

Op zijn rechterbeen hinkte hij langs het water
en keek niet naar de overkant waar men graan
loste uit een zwaar geladen duwboot.

wanneer hij zijn linkerbeen verplaatste
hief hij dat telkens op, zoals je dat doet bij
hinkelen, dat nu werkelijkheid geworden is.

Op zijn rechterbeen hinkte hij langs de stroom
hij keek verder naar de brug over het kanaal
die wilde hij, al hinkelend bereiken.

wanneer hij zijn linkerbeen verplaatste
hief hij dat telkens op, zoals je dat doet bij
hinkelen, dat nu een kwelling geworden is.
 
Terwijl ik hem langzaam voorbijreed zag ik dat
hij kleiner werd, in mijn achteruitkijkspiegel.
Hij droeg nu een korte broek, zoals in zijn jeugd.

2 geesten en een sterveling

beeld: Cees Rogge, genaamd: 2 geesten en een sterveling


2 geesten en een sterveling

de geesten waren (zoals altijd) bleek
hun kartonnen gezichten zweefden rond mij
mij - de sterveling - die alleen was in dit huis.

ook was het nacht, zoals dat past bij geesten.
het was stil, totdat er een geklop klonk, een
grote bruine beer dook op bij de achterdeur.

hij gromde, kennelijk had hij honger.
ik deed de deur op slot, maar even later
verscheen hij aan de zijdeur, opnieuw grommend.

ik werd een bange sterveling en probeerde
hard trommelend op de deur hem te verjagen
de bruine beer deinsde terug voor het lawaai.

de witte geesten gleden bij mij vandaan.
ik wiste het koude zweet van mijn voorhoofd
bij het ontwaken in de duisternis van mijn sterfkamer.

Geest-eren

Geest-eren

Hij dronk zich op deze zondag een stuk
in de kraag bij een café in Geesteren
of zoals hij het noemde: Geest-eren.

Zo had hij het eens gelezen als verwijzing
naar deze plek op een brug in de buurt.
Langzaam donkerde het, hij wachtte bij het raam

tot de maansikkel precies boven de dakpunt
van de gereformeerde kerk stond.
Hij mikte en klikte met zijn mobiel en

ziedaar: de foto was gemaakt, een vereniging
van de twee geloven uit de woestijn.
Hij dacht aan het grafschrift op het kerkhof

van Geesteren van ene Janna Scholten die
op de dag dat zij stierf zei: "Heere, hier ben ik."
De klant keek eens rond, het cafe was tamelijk leeg,

op een gezelschap na, dat begon aan de mosterdsoep.
Er ontstond een discussie over 'naegelholt',
alleen de oma onder hen wist daar nog van.

Hij stond wat zwaaiend op en wilde weggaan.
Toen zag hij dat ze haar maaltijd at van het bord
op haar schoot, net als vroeger...

Vuurdrager

Vuurdrager

Op een open plek in het bos
staat een doodstille gestalte.
Draagt een wit pak met een capuchon
rond zijn bleke langwerpige hoofd.
Zijn geel gehandschoende vingers
omklemmen het strakke stuur
van een tweewielige tractor.
Het apparaat heeft een installatie
genaamd de Vuurdrager,
een ketel met inlaat en lange uitlaat
die straks metershoog vuur zal spuwen.

Straks is het moment in de duisternis
wanneer de dode gevangenen van
de drie Gestichten opstaan om in hun
ogenblik de jammerklacht te uiten
van de opsluiting in hun ellendige,
armoedige bestaan in het veengebied,
wanneer je Seket of Hulscher
of Ederzeel heet en sterft door
blikseminslag in het open veld.

Hierna worden ze weer nummers
op bordjes van 'Het Vierde Gesticht'
in de vergetelheid van de Eikenlaan
in Veenhuizen op deze plek van Drenthe.

Paranoia op het platteland

Paranoia op het platteland
 

Vier blauwe tractoren die traag op ijzeren,

gebogen curven omhoog boven de rivier rijden,

het wordt langzaam donker boven de stroom.


Hun lampen draaien 's nachts in de lucht

boven het water op een zinloze wijze,

maar in hun meeslepende paranoia,

de waan van de lichten die je achtervolgen

op het schemerachtige platteland langs de rivier,

van de geheime IJssellinie bij Olst.


De lichtstralen scheren tegen wolken in het donker

hun uitlaten stoten gassen uit die verlicht

worden in de heldere maneschijn.


Tractoren blijven scheef staan zwoegen en roken

tot het licht wordt, dan gaan ze weer langzaam

achteruit naar hun opstelling.


De ijzeren banen reiken slechts tot over

de helft van de rivier breedte.


Alles lijkt normaal in het dagelijks licht.

Clint Eastwood

Clint Eastwood

De dromer lag op een brits
onder het venster.

Toen hij zich oprichtte 
uit zijn dommeling
zag hij door het venster
een ander lichaam, een dode.

Het was Clint Eastwood.

Maar helemaal dood was hij niet,
want zijn hand bewoog nog.
 
Na een poosje liep hij weg met
een van zijn kornuiten uit de film
"The Good, the Bad and the Ugly".

Hij droeg dezelfde bruine poncho
als in de andere 'Man zonder Naam' films'.

De cape bleef ongewassen
in de drie jaren die verstreken 
sinds hij hem de eerste keer droeg.

Zoals de laarzen die hij aanhad in de film
"Unforgiven", het waren de boots die hij
droeg in de TV serie "Rawhide".

Dit is wat de dromer gewaar werd
op het wereld wijde web. 
 

Het Bos

Het Bos

Ooit hadden wij, wonend in het bos
een reusachtige balsempopulier
zo genoemd naar de geur in het voorjaar
van de bladknoppen die zich openen.

Toen hij te groot werd
(volgens de boswachter)
hebben wij hem gekapt en
daarna Vergeten, we hadden het druk.

Wel keken wij elk jaar
naar een nieuw balsem bos
dat ontsproot uit de levende takken
die zich in de grond geboord hadden.

Het bos werd reusachtig
in onze Vergeetachtigheid
tot wij besloten het om te zagen
en op te stoken in de kachel.

Nooit meer de witwollige pluizen
van de bladeren aan de mannelijke bomen
die ze verspreidden in mei.

TOTE Maritime

TOTE Maritime

tijdens een vliegtocht
werd hij opgescheept met
een tamelijk dood lichaam

het was geschikt om te stoppen
in een torpedovormige cilinder
die via een luik geloosd kon worden

het lichaam leek stijf maar
bewoog toch nog een beetje
het leek op zijn kat Hans

of was dat het lichaam van
Robert Allen Zimmermann
geboren in 1941 te Duluth

bij het loslaten van de cilinder leek
hij recht af te gaan op de vrachtboot
met het opschrift TOTE Maritime

het gebeurde boven de Oostzee
vlak voor de grillige Zweedse kust
de psychiater woog de tekst, zei tot hem:
 "Oh, it was a bad dream, and I said that"

Silicon Graphics O2

Silicon Graphics O2

hier staat zij dan op mijn bureau
een donkerblauwe computer
met een gouden kubus als logo.

haar bollende jurk zit strak om het lijf
verbergt een jengelende harde schijf
en een behoorlijk lawaaiige koeling.

zij zou op moeten starten in IRIX 6.5
maar dat is totaal niet haar bedoeling
steeds kom ik terug bij af in de opstartconsole
zij staart mij aan met haar enkele groene oog

verborgen in haar elegante sokkel
mijn UNIX commandoregels falen
ze vindt mij als nerd een sukkel.

kwijlend bekijk ik haar mooie lijnen
poets haar rondingen nog eens op
maar zij blijft koninklijk zwijgen.

ik ben in het trotse bezit van een O2
maar kan er uiteindelijk niets mee
behalve haar stil aanbidden.

Swift's ei

Swift's ei

Oorlogen ontstonden volgens Swift tussen
de mensen van Blefuscu en de Lilliputters over het feit
of een zacht gekookt ei aan de stompe kant
dan wel aan de spitse kant geopend moest worden.