vrijdag 17 februari 2017
Clint Eastwood
Clint Eastwood
De dromer lag op een brits
onder het venster.
Toen hij zich oprichtte
uit zijn dommeling
zag hij door het venster
een ander lichaam, een dode.
Het was Clint Eastwood.
Maar helemaal dood was hij niet,
want zijn hand bewoog nog.
Na een poosje liep hij weg met
een van zijn kornuiten uit de film
"The Good, the Bad and the Ugly".
Hij droeg dezelfde bruine poncho
als in de andere 'Man zonder Naam' films'.
De cape bleef ongewassen
in de drie jaren die verstreken
sinds hij hem de eerste keer droeg.
Zoals de laarzen die hij aanhad in de film
"Unforgiven", het waren de boots die hij
droeg in de TV serie "Rawhide".
Dit is wat de dromer gewaar werd
op het wereld wijde web.
De dromer lag op een brits
onder het venster.
Toen hij zich oprichtte
uit zijn dommeling
zag hij door het venster
een ander lichaam, een dode.
Het was Clint Eastwood.
Maar helemaal dood was hij niet,
want zijn hand bewoog nog.
Na een poosje liep hij weg met
een van zijn kornuiten uit de film
"The Good, the Bad and the Ugly".
Hij droeg dezelfde bruine poncho
als in de andere 'Man zonder Naam' films'.
De cape bleef ongewassen
in de drie jaren die verstreken
sinds hij hem de eerste keer droeg.
Zoals de laarzen die hij aanhad in de film
"Unforgiven", het waren de boots die hij
droeg in de TV serie "Rawhide".
Dit is wat de dromer gewaar werd
op het wereld wijde web.
Het Bos
Het Bos
Ooit hadden wij, wonend in het bos
een reusachtige balsempopulier
zo genoemd naar de geur in het voorjaar
van de bladknoppen die zich openen.
Toen hij te groot werd
(volgens de boswachter)
hebben wij hem gekapt en
daarna Vergeten, we hadden het druk.
Wel keken wij elk jaar
naar een nieuw balsem bos
dat ontsproot uit de levende takken
die zich in de grond geboord hadden.
Het bos werd reusachtig
in onze Vergeetachtigheid
tot wij besloten het om te zagen
en op te stoken in de kachel.
Nooit meer de witwollige pluizen
van de bladeren aan de mannelijke bomen
die ze verspreidden in mei.
Ooit hadden wij, wonend in het bos
een reusachtige balsempopulier
zo genoemd naar de geur in het voorjaar
van de bladknoppen die zich openen.
Toen hij te groot werd
(volgens de boswachter)
hebben wij hem gekapt en
daarna Vergeten, we hadden het druk.
Wel keken wij elk jaar
naar een nieuw balsem bos
dat ontsproot uit de levende takken
die zich in de grond geboord hadden.
Het bos werd reusachtig
in onze Vergeetachtigheid
tot wij besloten het om te zagen
en op te stoken in de kachel.
Nooit meer de witwollige pluizen
van de bladeren aan de mannelijke bomen
die ze verspreidden in mei.
Abonneren op:
Posts (Atom)