Hersenloze walnoot
toen ik een walnoot kraakte
keek in zijn binnenste, zwart,
droog en stekelig: een walnoot
beroofd van zijn hersenen.
ik dacht aan Simon Vestdijk
zijn boek ‘Ivoren Wachters’
waarin het gaat over de
rotte tanden van een persoon.
verliest een kies bij de tandarts
nadat hij een walnoot had
proberen te kraken met die tanden
noot brak samen met zijn kiezen.
hij stond voor de bolle spiegel
en bekeek zijn akelige mondholte
hij dacht: ik ben een hersenloze walnoot
om het binnenste van een noot te kraken.
in deze tijden maakt men zich druk
over oudere mensen en hun dementie
ik zag de kleinzoon van een vriendelijke opa
langzaam strijken over een hersenmodel.
er werd zelfs licht gehuild door de opa
omdat hij besefte dat hij binnenkort
zijn kleinzoon niet meer zou herkennen
eindigen als een walnoot zonder hersenen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten