Vouwfiets
De man met de vouwfiets komt binnen,
een model uit de jaren zeventig, een Batavus.
Hij trapt het frame in een vouw,
de glimmende onderdelen vallen eruit.
De man draagt een vechtpet en zijn taal is ook zo:
hij vloekt op de hele kleretrein, omdat hij
een veiligheidsriem niet vast kan krijgen,
die de fiets moet behoeden voor omvallen.
De man heeft een tas bij zich, ik zeg dat hij
al een geweer heeft, hij pakt het uit en zegt:
"Was het verdomme maar een echte!",
waarop ik hem aankijk en zwijg.
De man draagt een bril met wit montuur.
Als ik hem wijs op een luchtballon,
hoopt hij dat de ballon zal neerstorten,
zijn verdiende loon voor deze inspanning.
Mijn station nadert, ik stap uit en zeg hem gedag.
De man geeft geen antwoord, het is zinloos,
om een term te verzinnen op deze zaterdagmiddag,
gevangen zittend in dat woeste, vernietigende humeur.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten